AmnezifobiA Hakkında

 "Anlatılan senin hikâyendir" diyebilmeyi ne çok isterdik, ama ne yazık ki bu mümkün değil. Ne bizim elimizden gelebilir böylesi, ne de...
Burada gördüklerin ya da göreceklerin iç sıkıntısıyla baktıklarımızın, özlediklerimizin, sevdiklerimizin güzellemesi olacaktır yalnızca.
Ne bir topluluğuz, ne de bilirkişileriz.
Eski çocuklarız. Arkasında koştuğumuz toplarla çılgınlar gibiydik. Kulaklarımız mahalle teyzeleri eliyle çekiliyor; annelerimiz onların bunu yapmasında bir sakınca görmüyordu. Kahvaltılar yapıyorlardı kendi aralarında. Almanya'ya işçi olarak kadınlar ve erkekler yolluyorduk.
İlk gördüğümüz televizyon devasaydı, siyahtı ve de beyaz. Kadınlar güzel, adamlar cantiydi.
İki arada kaldık şimdi. Eski zaman tutkunu bir gezgin ya da kendilerine çöp evler yaratan asil insanlar olamadık; ama buraya da uyamıyoruz. Bu "dert" intihar da ettirmiyor. Oradan bu tarafa getirdiğimiz, bu taraftan oraya baktığımız bir yerdeyiz işte. Görüntüler, imajlar, nesneler, bedenler...
Hepsi bu!